Rejestracja: niedziela, 18 paź 2009, 19:10
Posty: 5048
Lokalizacja: Bydgoszcz
|
Wycinek historii Elektrociepłowni  Początki
Elektrownia Jachcice
Po przywróceniu w 1920 roku Bydgoszczy do Polski rozpoczął się bardzo dynamiczny rozwój miasta. W ciągu ośmiu lat ilość mieszkańców zwiększyła się z 85 tys. do prawie 120 tys. Wzrastała też liczba warsztatów rzemieślniczych, modernizowały się istniejące zakłady i powstawały nowe fabryki, m.in.: Zakłady Mięsne „Bacon Eksport - Gniezno", Kabel Polski, Fabryka Aparatów Elektrycznych inż. Stefan Ciszewski, Fabryka Obuwia LEO, Fabryka Płyt Fotograficznych „Alfa", „Kauczuk" czy Parowozownia na Bielawach. Firmom do funkcjonowania potrzebna była energia elektryczna, a tej pod koniec 1927 roku zaczęło brakować. Elektrownia firmy Allgemeine Lokalbahn und Kraftwerke o mocy 2000 kW zbudowana przez Niemców w 1896 roku nie była w stanie zaspokoić potrzeb miasta, tym bardziej że sporą część energii pochłaniały Tramwaje oraz Państwowe Zakłady Mechaniczne tzw. Warsztaty Kolejowe I Klasy zatrudniające kilka tysięcy osób. W tej sytuacji Magistrat podjął decyzję o budowie nowej elektrowni usytuowanej nad Brdą, na obrzeżach miasta, w dzielnicy Jachcice, niedaleko dworca kolejowego.
Na inwestycję tę miasto uzyskało kredyt w wysokości 700 tys. zł z Banku Gospodarstwa Krajowego i miało go spłacać przez 10 lat. Do jej realizacji zaangażowano fachowca - inżyniera Wincentego Markowicza, który wybudował już dwie inne nowoczesne elektrownie w Polsce: w Zgierzu pod Łodzią i w Pruszkowie koło Warszawy. Stworzono „odrębną deputację pod przewodnictwem inż. Radcy Regamay". Całość zaś projektowali: inż. Kuhn - późniejszy Minister Komunikacji, inż. Kobyliński - dyrektor Elektrowni Warszawskiej, prof. Borowicz z Politechniki Lwowskiej i prof. Chrzanowski z Politechnik Warszawskiej.
Uruchomienie elektrowni
21 grudnia 1929 roku
Budowa elektrowni rozpoczęła się w kwietniu 1928 roku. Już w lipcu „zwizytował" ją Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej prof. Ignacy Mościcki, co świadczyło o jego zainteresowaniu rozwojem naszego miasta. Dzięki sprawnym działaniom i mobilizacji fachowców budowę zakończono po osiemnastu miesiącach. 21 grudnia 1929 roku, w obecności Ministra Robót Publicznych Jędrzeja Moraczewskiego, ksiądz Radca Stepczyński dokonał poświęcenia budynków i turbin. W elektrowni zainstalowane zostały:
• 3 kotły parowe na miał węglowy firmy Babcock Zieleniewski każdy o wydajności 12 t/h i ciśnieniu 24 bar,
• 2 turbozespoły dwukadłubowe z generatorami trójfazowymi o napięciu 6 kV - jeden firmy Skoda o mocy 3 MW i drugi o mocy 3,5 MW złożony z turbiny Pierwszej Brneńskiej Fabryki Maszyn i generatora firmy Oerlikon.
Nowa elektrownia weszła w skład Zarządu Miejskiego (Magistratu) i została nazwana „Miejskie Elektrownie i Tramwaje". Pierwszym dyrektorem był inż. Jan Tymowski (zginął w Powstaniu Warszawskim), a sprawami technicznymi zajmował się wicedyrektor inż. Ireneusz Pieczonka.
Pierwsi energetycy z Elektrowni Jachcice opowiadali, że część kamieni użytych do jej budowy pochodzi ze średniowiecznych murów obronnych miasta. Kamienie te podczas zaboru niemieckiego z premedytacją wykorzystano do budowy pomnika Bismarcka, który bydgoszczanie zburzyli w maju 1928 roku i stąd trafiły na Jachcice.
Rozbudowa Elektrowni Jachcice
1942 rok
Po zajęciu miasta przez wojska hitlerowskie elektrownia, podobnie jak inne zakłady przemysłowe, przeszła w ręce okupantów. Stanowiła dla nich obiekt strategiczny - najpierw obsadzono ją więc silne-) załogą wojskową, później zaś pieczę nad nią przekazano powołanemu w tym celu przedsiębiorstwu Energięversorgung Westpreussen AG. W 1942 roku Niemcy podjęli decyzję o rozbudowie elektrowni Uruchomiono wówczas dwa nowe kotły parowe na miał węglowy oraz turbozespół kondensacyjny o mocy 10 MW. Większość załogi elektrowni w tych trudnych czasach stanowili Polacy. Niemieckie kierownictwo zatrudniało ich przy najcięższych pracach - w brygadach remontowych i w warsztatach. Obok nich, przy rozładunku węgla, pracowali również radzieccy i włoscy jeńcy wojenni.
Pierwsze dni wolności
styczeń 1945 roku
Pod koniec wojny niemieccy okupanci postanowili unieruchomić elektrownię. Ówczesnym pracownikom udało się jednak zapobiec zniszczeniu lub wywiezieniu urządzeń wytwórczych. Już w pierwszych dniach wolności wyłowili oni zatopione przez Niemców regulatory turbin, nie dopuszczając do korozji cennych części, a po krótkim czasie udało im się uruchomić turbozespół. Pierwsza energia elektryczna już 3 lutego 1945 roku zasiliła bydgoskie wodociągi i umożliwiła pracę miejskim tramwajom. Wkrótce też miasto odzyskało oświetlenie, uruchomiono zakłady przemysłowe i dostarczono elektryczność do szpitali wojskowych.
Lata rozbudowy
1946-1949
Pierwszym po II wojnie światowej kierownikiem elektrowni był inżynier Tadeusz Szymański. W 1947 roku kierownictwo powierzono Edwinowi Karabaszowi, a następnie, jeszcze w tym samym roku, Bronisławowi Kudrewiczowi. W 1948 roku funkcję kierownika objął Franciszek Tomaszewicz, zaś w 1949 roku Zygmunt Gliński.
W latach powojennych Bydgoszcz rozwijała się intensywnie, władze miasta i kierownictwo elektrowni zaczęły więc planować rozbudowę istniejących mocy. W 1949 roku przekazano do eksploatacji nowy, siódmy kocioł parowy na miał węglowy firmy Steinmuller o wydajności pary 25 t/h i ciśnieniu 33 bar.
Uruchomienie ósmego kotła
1954 rok
Od 1951 roku elektrownią kierował Jan Dobosz (pełnił tę funkcję do roku 1967). Mając na uwadze konieczność systematycznego zwiększania mocy na potrzeby rozrastającego się wciąż miasta, kontynuował on jej rozbudowę. W 1954 roku do eksploatacji przekazano nowy, ósmy z kolei kocioł parowy o wydajności pary 50 t/h i ciśnieniu 38 bar. Uruchomiono też turbozespół kondensacyjny o mocy 10 MW z dwoma generatorami na napięcie 6 kV.
Uruchomienie elektrociepłowni Zakładów Chemicznych
1956 rok
Budowę kolejnej w Bydgoszczy elektrociepłowni rozpoczęli w 1940 roku Niemcy na potrzeby swoich zakładów zbrojeniowych Dynamit AG. Nie zdążyli jej jednak uruchomić, ponieważ do miasta wkroczyły wojska sowieckie, które cały sprzęt i wyposażenie, wraz z maszynami Dynamit AG, wywiozły w głąb Związku Radzieckiego. Elektrociepłownia rozpoczęła pracę dopiero 11 lat po wojnie, w 1956 roku, na potrzeby funkcjonujących wówczas na tym terenie Zakładów Chemicznych Organika Zachem. Niezbędne urządzenia energetyczne, w tym dwa kotły pyłowe S20 o wydajności po 55 t/h i turbinę kondensacyjną AEG o mocy 15 MW, przywieziono z kopalni Juliusz z Sosnowca. Zainstalowano też nowy kocioł pyłowy OP-100 o wydajności pary 100 t/h i turbinę przeciwprężną o mocy 6,4 MW produkcji węgierskiej firmy LANG z generatorem firmy GANZ.
W 1962 roku elektrociepłownię rozbudowano o kolejny kocioł parowy OP-100 i turbinę upustowo--kondensacyjną Pierwszej Brneńskiej Fabryki Maszyn o mocy 12 MW.
 
Przebudowa Elektrowni Jachcice na elektrociepłownię
1963-1967
Przedwojenna elektrownia w latach sześćdziesiątych XX wieku nie była w stanie sprostać już potrzebom rozwijającego się miasta. Ze względów ekonomicznych jej istnienie stanęło pod znakiem zapytania. Ratunkiem stała się opracowana przez pracowników koncepcja uciepłowienia miasta, w której zaproponowano przebudowę nieopłacalnej elektrowni kondensacyjnej na elektrociepłownię. I etap przebudowy zrealizowano w 1962 roku. Dzięki temu zakłady przemysłowe - Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego, Papiernia, Eltra, Belma i Astoria - mogły odbierać parę technologiczną. Ciepło do ogrzewania bydgoskich mieszkań oddano po raz pierwszy w sezonie grzewczym 1965/1966 roku. Przebudowa elektrowni pozwoliła znacząco, bo aż do 62% z uprzednich 16-17%, podnieść poziom sprawności i tym samym przedłużyć okres jej eksploatacji.
W1967 roku kierownictwo nad elektrociepłownią objął Stanisław Draim, który kontynuował zainicjowane przez swoich poprzedników działania.
Rozpoczęcie budowy Elektrociepłowni Bydgoszcz II
1 marca 1966 roku
W połowie lat sześćdziesiątych, w związku z rozwojem miasta, pojawiła się potrzeba budowy kolejnego w mieście źródła ciepła i energii elektrycznej. Postanowiono zlokalizować je w pobliżu ówczesnych Zakładów Chemicznych Organika Zachem. Koncepcję uważanej wtedy za jedną z najnowocześniejszych i największych elektrociepłowni w kraju opracował Energoprojekt Warszawa. Prace rozpoczęto w marcu 1966 roku. Sam plac budowy liczył sobie 32 ha, na fundamenty budynku głównego i pod turbozespół zużyto ponad 2600 m3 betonu i dziesiątki ton stali. „Elektrociepłownią Bydgoszcz II w budowie", jak nazwano powstające przedsiębiorstwo, kierował najpierw dyrektor Jerzy Trojanowski (1966-1968), a następnie Bolesław Bednarek (1968-1970).
Uruchomienie Elektrociepłowni Bydgoszcz II
grudzień 1970 roku
W połowie listopada 1970 roku gorąca woda z „energetycznego giganta", jak określano wówcza^ bydgoską elektrociepłownię, po raz pierwszy trafiła do mieszkań na pobliskich osiedlach. Rozpoczęto też zasilanie zakładów przemysłowych parą technologiczną.
W ostatnich dniach grudnia, po około miesięcznych próbach, uruchomiono prototypową wówczas turbinę upustowo-przeciwprężną 13UP50 o mocy 50 MW - „serce" ówczesnej EC II. Równocześnie prowadzono prace przy montażu drugiego bloku technologicznego - turbiny przeciwprężnej 13P32 o mocy 32 MW.
Jak donosiła prasa, nowa elektrociepłownia zużywała ok. 1400 ton paliwa na dobę, a zatem codziennie trafiał do niej co najmniej jeden pociąg węgla. Jej moc cieplna wynosiła wówczas 224 MW, a moc elektryczne 82 MW. Przy obsłudze „giganta" pracowało 380 osób.
 
Powstanie Zespołu Elektrociepłowni Bydgoszcz
1 stycznia 1971 roku
Tuż po uruchomieniu nowej bydgoskiej elektrociepłowni ówczesne władze centralne postanowiły połączyć ją z przejętą z Zakładu Energetycznego w Bydgoszczy „starą" Elektrociepłownią Bydgoszcz I (dawniejszą Elektrownią Jachcice). Nowe przedsiębiorstwo - Zespół Elektrociepłowni Bydgoszcz - powstało 1 stycznia 1971 roku na mocy zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki jako jeden z zakładów przedsiębiorstwa państwowego „Zakłady Energetyczne Okręgu Północnego". Zatrudniało 544 osoby. Funkcję dyrektora w pierwszych dwóch latach jego działalności sprawował Bolesław Bednarek, a następnie Henryk Barlik (1972-1973).
Przyłączenie Elektrociepłowni Bydgoszcz III
1 lipca 1972 roku
W drugim roku swego istnienia, decyzją ówczesnych władz. Zespół Elektrociepłowni Bydgoszcz wzbogacił się o kolejną jednostkę przemysłową - elektrociepłownię Zakładów Chemicznych Organika Zachem - dzisiejszą EC III. Celem połączenia miała być optymalizacja produkcji ciepła i energii elektrycznej oraz dalszy rozwój bydgoskiej energetyki. Elektrociepłownia Bydgoszcz III obecnie pełni rolę źródła szczytowego.
Uruchomienie części ciepłowniczej Elektrociepłowni Bydgoszcz I
1979 rok
Pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku rozpoczął się kolejny etap rozbudowy EC I. Elektrociepłownią kierowali w tamtym okresie kolejno: Jan Wiese, Franciszek Staszewski oraz Zenon Grzempa. W 1979 roku do eksploatacji oddano pierwsze dwa kotły wodne WR-25 o mocy cieplnej po 29 MW, a w 1980 roku dwa następne. Ich instalacja pozwoliła podłączyć do sieci grzewczej mieszkania w zachodniej części miasta. Zlikwidowano natomiast cztery stare, pochodzące jeszcze z 1928 roku, kotły parowe. Nowe kotły wyposażone zostały w urządzenia odpylające - mułticyklony umożliwiające poprawę stanu powietrza w bardzo zanieczyszczonym wówczas rejonie EC I. Wybudowano również nowy komin o wysokości 100 m.
Jednocześnie modernizowano także Elektrociepłownię Bydgoszcz II. „Nowinką" było zainstalowanie w niej urządzenia do pneumatycznego odpopielania kotłów - dzięki tej technologii bydgoska elektrociepłownia mogła ówczesnemu kombinatowi Kujawy dostarczyć rocznie kilkadziesiąt tysięcy ton odpadów paleniskowych do produkcji cementu.PGE Zespół Elektrociepłowni Bydgoszcz S.A. 80 lat Elektrociepłowni Bydgoskich
|
|
.gif)
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
