Forum Bydgoskiego Stowarzyszenia Miłośników Zabytków "BUNKIER"

Drewniany kościół z XVII wieku pod wezwaniem św. Marii Magdaleny.

Kościołowi temu patronowali w przeszłości cystersi konwentu byszewskiego (później koronowskiego). Oni też zadbali o jego budowę. Czas jego wzniesienia ustala się na rok 1699, kiedy opatem w Koronowie był Ignacy Gniński. Kościół ten jest najstarszym drewnianym zabytkiem w całym powiecie bydgoskim.</p><p>Kościół położony jest na niewielkim wzniesieniu, w środku wsi. Zbudowany w stylu barokowym. Z drewna orientowany. Wzniesiony został w konstrukcji zrębowej, z wieżą, konstrukcji słupowo-ramowej i kruchtą konstrukcji szkieletowej. Prezbiterium kościoła jest krótkie, zamknięte trójbocznie. Przy nim po stronie północnej znajduje się niewielka zakrystia o wymiarach 2m na 3m i wysokości 2m. Nawa kościoła jest szersza od prezbiterium, szerokość jej wynosi 7m i długość 8m. Wysokość nawy i prezbiterium wynosi 4m. Po stronie zachodniej znajduje się kwadratowa wieża, natomiast od strony południowej niewielka kruchta. Strop w kościele jest płaski, listwowany. Ściany wewnątrz są tynkowane. Do kościoła prowadzi prostokątne wejście, w szerokich oprofilowanych obramieniach. Analogicznie obramienia mają okna. Wejście, znajduje się pod wieżą ma lekko zaokrąglone nadproże. Naprzeciw prezbiterium, nad wejściem nawy, umieszczony jest chór muzyczny, wsparty na dwóch drewnianych słupach. Pośrodku chóru, na prostym parapecie umiejscowione są organy (przedstawione na ostatnim zdjęciu). W kruchcie pod wieżą znajduje się poprzeczny podciąg, umieszczony na dwóch zastrzałach. Na zewnątrz ściany są szalowane. Pod okopami dachów umieszczone są ozdobnie wycięte listwy. Podobnych listew użyto jako zewnętrzne obramienia okien. Dachy kościoła są dwuspadowe, kryte dachówką. Na kalenicy nawy po stronie wschodniej stoi stary krzyż żeliwny. Wieża kościoła zbudowana jest w dwóch kondygnacjach: górna jest znacznie węższa od dolnej, wydzielona od niej zadaszeniem, nakrytym łupkiem. W górnej części wieży rozmieszczone są po dwa okienka z każdej strony, o półkolistych, nadwieszonych łukach. Nakryta jest dachem namiotowym podbitym blachą. Na wierzy zawieszony jest jeden mały dzwon, którego wiek nie jest znany oraz sygnarek. Kościół posiada stylowo jednolite, barokowe wyposażenie. W pierwszym rzędzie wymienić trzeba ołtarz. Jest on stosunkowo młody, w zestawieniu z pozostałym wyposażeniem kościoła. Pochodzi z XIX w. W środkowym polu ołtarza umieszczony jest obraz matki Boskiej Świeckiej z Dzieciątkiem, pochodzący z drugiej połowy XIX w. Po bokach obrazu, między kolumienkami, znajdują się gipsowe figury świętych Kazimierza i Małgorzaty. Nieco dalej symetrycznie po bokach nastawy ołtarza, rozmieszczone są rzeźby świętych Piotra i Pawła. Nie znana jest dokładniej data powstania rzeźby. W zwieńczeniu ołtarza umieszczone są rzeźby dwóch leżących aniołków z XVII w. oraz dwóch puttów z XVIII w. Poniżej obrazu centralnego znajduje się tabernakulum, z ustawionym na nim krzyżem. Do stylowego barokowego wyposażenia należą także dwa boczne ołtarze, zbudowane w kształcie ram. Lewy ołtarz pochodzi z ok. 1700 r. jego dekorację stanowią motywy bujnego akantu. W zwieńczeniu ołtarza znajduje się rzeźba, patronki kościoła św. Marii Magdaleny. Natomiast w polu środkowym, malowany na płótnie obraz śmierci Marii Magdaleny, z drugiej połowy XVII w. Drugi ołtarz o dekoracji chrząstkowej, z aniołkami i główkami puttów datuje się na lata 1650-1680. Obraz znajdujący się w tym ołtarzu przedstawia ucieczkę do Egiptu. O tradycjach barokowych są również obrazy: św. Andrzeja, w obramieniu płaskorzeźbionego paludamentu, z okresu 1720-1750, św. Marii Magdaleny z XVIII w. oraz obraz Matki Boskiej Bolesnej i Zwiastowania. Z drugiej połowy XVIII w. pochodzi drewniana ambona, która w swojej budowie jest bardzo prosta. Posiada również pewne, skromne cech barokowe. Bardzo cenny zabytek stanowi pozytyw organowy. Został on wykonany przez nieznanego autora, w 1733 r. z fundacji konsula Abrahama Kanińskiego. Instrument ten był remontowany w 1841 r. przez organomistrza Edwarda Schefflera z Grudziądza. Na temat dalszych dziejów tych organów brak informacji. Pozytyw był remontowany w 1983 r. przez zakład organomistrzowski Józefa Mollina. Natomiast ostatnio był restaurowany w 2000 roku przez Pracownię Konserwacji Zabytkowych Instrumentów Muzycznych Piotra Pawlika. Jest to instrument sześciorejestrowy. Prospekt pozytywu wykonany jest w stylu barokowym, jest polichromowany, z ozdobnymi złoceniami. Górną część prospektu zdobi ornament z wici roślinnej. Godną uwagi jest rokokowo-klasycystyczna, trybowana monstrancja, z końca XVIII w. Na jej stopie znajdują się przedstawienia Chrystusa upadającego pod Krzyżem, Chrystusa Ukrzyżowanego i Narzędzia Męki, a na ramionach postacie aniołków. Należy także wspomnieć że jego stan w ostatnich kilkudziesięciu latach był bardzo kiepski, jednakże może on służyć jako symbol mądrego postępowania ludzi wrażliwych na piękno zabytków. Takich, którym nie jest obojętne, co stanie się ze spadkiem odziedziczonym przez nas po przodkach. Jeszcze niedawno zabytkowi temu groziła całkowita ruina, dziś wygląda pięknie. Nie dane by nam jednak było radować się z sukcesu konserwatorów, gdyby nie dobra wola i współpraca dwu rozumnych dobrodziejów : proboszcza, będącego inicjatorem dzieła odnowy i bankiera, będącego tego dzieła motorem. Trzeba także dodać, że nie tylko samo miejsce jest urokliwe ale i częste występy w tym kościółku różnych zespołów i chórów wykonujących muzykę dawną.

Miałem okazję zobaczyć ten kościółek od środka, włącznie z chórem. Są tam organy z 21 klawiszami.

Są tam organy z 21 klawiszami.