Romański kościół Imienia Najświętszej Maryi Panny, wzniesiony zapewne w końcu XII wieku z fundacji księcia Leszka, wnuka Bolesława Krzywoustego. Orientowany, jednonawowy z zamkniętym absydą prezbiterium i dwuwieżowym masywem zachodnim, był największą bazyliką redukowaną (bez transeptu) w Europie środkowo-wschodniej. W 1834 roku spłonął i przez wiele lat nie pełnił funkcji religijnych, dlatego mieszkańcy nazwali go "Ruiną". Został odbudowany staraniem proboszcza Antoniego Laubitza w latach 1900-1901. Szczęśliwie przetrwała piękna gotycka rzeźba "Uśmiechniętej Madonny" z XIV wieku. Zwiedzając świątynię koniecznie zwrócić trzeba uwagę na znajdujące się zewnętrznych ścianach maski: ryty i płaskorzeźby przedstawiające ludzi, diabły i zwierzęta. Przez lata maski te były źródłem licznych domysłów i legend. W rzeczywistości symbolizują podstawowe prawdy wiary chrześcijańskiej, a ówcześnie pełniły funkcję biblii pauperum. W 2008 r. kościół został wyniesiony do godności bazyliki mniejszej.